دارنده ی این گذرنامه حق مسافرت به فلسطین اشغالی راندارد!!!!

می خواستم ازحماسه بگویم،ازحماسه ای مقدس،ازحماسه ی حسینی،حماسه ای ماندگاروجاودان.امادیدم
که کربلایی دیگربه  پاشده،دیدم حماسه ای دیگربایدبه پاشود،وظیفه چیست؟مافقط ادعاداریم،حالاکه موقع
عمل است کم آورده ایم(خودم راعرض می کنم.همه ی «یم» هارا «-َم»بخوانید).

فقط می نشینیم ومی گوییم:کاش ماهم درکربلابودیم،چقدرهم اشک می ریزیم که چراآن موقع
نبودیم،شعارمان این است:مااهل کوفه نیستیم علی تنها بماند!الان چطور؟آیاهنوزهم به این باورهاپایبندیم؟آیاهنوز هم بااین سخن رهبربرروی حرفمان ایستاده ایم؟

این جاست که می شودفهمیدچندمرده حلاجیم.اماواقعاچه کاری ازدستمان برمی آید؟من خودم
یکی بیشترازیک هفته است که دارم روی این موضوع فکرمی کنم اماهنوزبه نتیجه ای قطعی
نرسیده ام،آیابایدمملکت خودمان راکه ازلحاظ جنگ وجنگیدن بیشتر به رزمنده نیازداردرابگذارم
وبروم؟

درآن جا ،جان هادرخطراست ودراین جادین ها!آن هااگرهم کشته شوندشهیدند!اماما اگردینمان را...،خدای ناکرده!یا اگردین هایی رامی توانسته ایم حفظ کنیم و...  .

البته ماکه کاره ای نیستیم .رهبرمان،همان که منتظرفرمانش بودیم تالبیکش گوییم،همان که ادعامی کردیم تنهایش نخواهیم گذاشت،همان،آری همان رهبر،فرمانش راداد.ماچه کارکردیم؟

اماداشتم می گفتم باچه می خواهیم برویم؟باگذرنامه ای که درقسمت سوم تذکراتش نوشته شده:«دارنده ی این گذرنامه حق مسافرت به فلسطین اشغالی راندارد»!!!!؟؟؟آری؟امابارفتن مامگرکاری درست می شود؟آمدورفتیم چه کاری ازدستمان برمی آید؟ آیابازهم هدف، خودمان نیستیم؟خودمانی که آرزوی شهادت داریم؟وآیاجزشهادت سلاح دیگری داریم؟

ولی بایددرپاسخ به یکسری ازدوستان بگویم که بازیارت عاشوراهاوباخیلی دعاهای دیگرهم
می شود،فقط به شرط اینکه عاملش باشیم همین وبس.

پس هرکس به هرنحوممکن که می تواندلبیک گویدولی درحدتوان خویش.این راهم بایداضافه کنم که من هنوزدرموردرفتن یانرفتن چیزی نگفته ام ومنتظرپیامی هستم به محض اینکه به دستم برسداعلام نظرخواهم کرد.

وفقط بازهم تأکیدمی کنم که :«یاایهاالمسلمون فکروا!فکروا!».وزمانی شده است که جزاین هاچیزی نمی تواندزمزمه ی لبانمان باشد: «...این قاطع حبائل الکذب والافتراءاین مبیدالعتاة والمردة این مستاصل اهل العنادوالتضلیل والالحاداین معزالاولیاءومذل الاعداءاین...این الطالب بدم المقتول بکربلاءاین...».  

.